نامحدود...

درباره ما

« چه کسی می داند ؟ » گاه گاهیست در این تنهایی قفس مرغ دلم میشکند دل رنجیده و آزرده من از غم جور زمین پر درد است با نوایی آرام از خودش می پرسد : « که چرا ، سهم من از این همه دنیا این است.....! ؟ » قفسی تار و سیاه ،بغض و طوفان صدایی در راه و سکوتی مبهم.......! همه جا سرد و کبود،همه جا رنگ و ریا ،همه درگیر خودند ، آدمک ها بیمار. رخوتی جانفرسا میدود در جانم کوره راهی تاریک در پس این شام است . چه دراز است امشب ، خسته ام از همه کس خسته ام از همه عالم و آدم امشب . چقدر فاصله مانده به سحر ؟ چه کسی می داند ؟ می رو م از پس هیچ ، می روم در پی باد ، چون نهالی بی جان ، در مسیری خاموش ، در شبی خوابیده ..... کاش می دانستم من به دنبال چه ام....؟ باز دل میگوید : «من به دنبال سحر میگردم ، تا که شاید ببرد از دوشم ،بار سنگین غم شب ها را . » جانم از عشق تهی ،دلم از تاول و درد لبریز است . عده ای می گویند : « با ورود عشق است که سحر می روید . » چه کسی می داند ؟ در شب قیراندود ،که زمان خوابیده ، من ودل بیداریم ، من و دل تنهاییم . مردمان غرق خوشی ، پای کوبان و رها ،از غم جور زمین ، و نقابی در رو........ که نمایان نشود چهره منفور وجود . و بگویند با خود که همه خوبیم ، خوب . چه کسی می داند ؟ پشت آن نقش ونگار ، چه کسی خوابیده . طرحهایی زیبا ، چهره هایی خندان صورتک ها همه دوست ، مهربان و آرام تو به خود پاسخ ده : چقدر فاصله است از تو تا آن طرحی که سحر گاهان می زنی بر صورت ...؟ ........ دل من می خواهد سحری را بیند که همه خود هستند ، نه نقابی زیبا . سحر من این است .....! دل رنجیده من باز هم می پرسد : « می رسد این سحر از پشت شب تار و کبود ؟ می رسد آن روز ؟ » .... تو در این باره چه می گویی...! ؟ چه کسی می داند ؟ ........ چه دراز است امشب . خسته ام از همه کس ، خسته ام از همه عالم و آدم امشب . همه در خواب شبند ، همه فارغ ز خیال من و دل بیداریم ، من و دل تنهاییم ، و « ستاره » که ندارد سویی در شب تار دلم . چه کسی می داند ؟

اطلاعات کاربری